TERUGBLIK ANNEMIEKE HEERMA TERUGBLIK ANNEMIEKE HEERMA
Terugblik
Zoals u wellicht weet, ga ik werken als ouderenpastor voor de Grote Kerk in Leeuwarden en dat betekent dat ik Goutum al in juni ga loslaten. Er is veel te vertellen als ik terugblik op de afgelopen drie jaren. De Agneskerk is een plek waar ik (zelf) vertrouwen heb mogen ontvangen. Dankbaar ben ik voor de vele ontmoetingen, koffieochtenden, kapelkuiers, lunch voor vluchtelingen, pastoraal contact met de vrijwilligers, de gespreksgroep (met veel humor)!
De tijd van loslaten is nu aangebroken. “Leren loslaten” is een bekende uitspraak die je vaak hoort en eerlijk gezegd roept het bij mij wat wrevel op. Want in die kreet zit iets vluchtigs, alsof je er zomaar vandaar gaat. Loslaten gaat bij mij echt niet vanzelf! Met veel mensen heb je een vertrouwensband opgebouwd en dan doet afscheid nemen best wel een beetje pijn. Tegelijkertijd mogen we weten dat als we mensen loslaten hen biddend in de handen mogen leggen van God. Een God, die niet loslaat wat Zijn hand begon, dit horen we gelukkig elke zondag. Laten we daarom zingen: ”Op u vertrouw ik, goede God” (Liedboek 887).
Annemiek Heerma

Gedicht
In Goutum organiseert de werkgroep vluchtelingen, één maal per maand een “meet en eat” moment. Dorpsbewoners nodigen een bewoner van hotel Campanille uit om bij hen te komen eten. Erna Dalemans doet dat ook en zo heeft ze Khaled Assam uit Syrië ontmoet. Hij heeft een indrukwekkend gedicht geschreven dat hij graag met ons wil delen.

De dag van ons afscheid
 
Weet je nog dat ik oog in oog afscheid van je heb genomen?
Op onze wangen stroomden twee rivieren.
Onze harten waren gebroken en verdrietig.
Mijn koffer was gevuld met twee vuren die branden van ellende.
 
Onze gedachten dwalen nu rond als in een brede zee,
en morgen heb je slechts twee dagen om mij weer te vinden.
Ze belden jou, en hebben mij geblinddoekt en geboeid.
De kraai jammerde in de lucht boven mij. 
 
Ik heb de lamp van jouw liefde aangestoken met mijn bloed,
En ik plantte twee rozen voor jou in mijn hart.
Ik reis weg van jou, en naar jou toe.
Dus wacht alsjeblieft op mij.
Zelfs als ik tot twee keer toe te laat ben.
 
De eerste keer wachtte ik op mijn tong om je toe te spreken.
De tweede keer stond ik twee stappen achter je. 
Ik kom steeds weer naar jou toe,
Dus blijf me prikkelen met jouw passie, 
De tinteling van onze passie is voor eeuwig voelbaar voor onze kinderen. 
De herinnering aan jou blijft wakker in mijn gedachten.
In mijn hart klopt de gedachte aan jou, nog steeds tussen twee beats in. 
 
Ik nam afscheid van jou,
Terwijl mijn ziel tussen twee kelen zat.
Mijn ziel  gaat op en neer tussen jou en mij , 
Er is geen uitweg meer voor mij 
Als jouw beeld afwezig is.
 
Jij bent nu een vrouw met twee levens,
En ik ben een vreemdeling in een ander land,
Maar ik kan jou niet verlaten.
 
Alle kleur is verdwenen uit mijn leven.
Behalve deze twee kleuren:
De kleur van mijn land en de kleur van mijn koppigheid, 
En daartussenin zit een kleur op mijn grijze wangen.
De kleur van lang wachten op jou.
Tot de schemering eindelijk verdwijnt

(Khaled Assam, maart 2024)

 
terug