Labyrinten kom je overal tegen. In Middeleeuwse kerken werd het symbool wel in de vloertegels verwerkt, de kathedraal van Chartres is daar een voorbeeld van. Maar je treft labyrinten ook aan bij de Etrusken, Indianen, Kretenzers en de Noormannen. Wij hebben het labyrint gelopen in de achtertuin van Rien van der Zeijden in Nij Beets. Dit uitje was bedoeld om afscheid nemen van een aantal vrouwen die jarenlang trouw mensen uit onze gemeente bezocht hebben. Daarvoor dank!  Tijdens de koffie spraken we erover dat `leven` veranderen is.
Wat ga je doen als je iets afsluit ? Welke kant wil je dan op? En wat drijft je dan? Soms is er niet meteen een weg zichtbaar of een antwoord duidelijk. Het labyrint kan ons daarbij helpen. Het is een oeroud symbool voor de zoektocht naar wat ons innerlijk bezig bezighoudt, wat je werkelijk drijft. Het lopen van een geleid pad, waarbij je niet naar de weg hoeft te zoeken, maakt dat je kunt ontspannen, je kunt concentreren of bidden. In een labyrint verlies je daardoor jezelf niet, maar kun je jezelf herontdekken. Wat het labyrint je doet beseffen is het belang van het ‘gaan’ zonder dat je weet wat precies het einddoel is. In het midden ontvang je: nieuwe inzichten, antwoorden, beelden of gevoelens van dankbaarheid, liefde en verwondering. Je intuïtie en de diepere lagen van je ziel gaan spreken. Je wordt gevoed door je bron en er vinden transformaties plaats. Op de weg naar buiten overweeg je nog eens wat je gevonden hebt. Je laat het landen in je bewustzijn en neemt het mee naar je dagelijks leven.
Nadat we het labyrint hadden verlaten namen we nog even de tijd om door de rest van de prachtige tuin te wandelen en op bankje te genieten van de vergezichten. We sloten de middag af in het atelier van de vrouw van Rien met een heerlijke smoothie en een zelfgebakken eierkoek. Zowel de geest als het lichaam werden die middag goed gevoed!
Annemiek Heerma