We leven in een hypernerveuze samenleving staat in een onlangs uitgekomen rapport van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving. Dit rapport beschrijft dat prestatiedruk, versnelling en individualisme doorgeschoten zijn en het welzijn van jong en oud bedreigen. Als je een berichtje binnenkrijgt op je telefoon word je geacht direct te reageren. We rekenen erop dat een pakje binnen een dag bezorgd wordt. Er worden veel eisen aan je gesteld op school en in je werk. Je moet binnen een bepaalde tijd je taak hebben volbracht. Je bent zelf verantwoordelijk voor je succes. En als je faalt, ben jij er zelf schuld aan. Je moet vrijwel permanent “aan” staan om niks te missen.

Veel mensen lijden onder die enorme druk, worden ziek en zijn niet langer in staat om hun werkzaamheden met plezier en naar tevredenheid te verrichten. Het gangbare beeld is dat het aan jezelf ligt als je tekortschiet. Dit rapport zegt daarentegen: nee, het is de hypernerveuze samenleving die iedereen opjaagt en er voor zorgt dat mensen opbranden en uitvallen. Het dringende advies van deze Raad is dan ook om de overspannen samenleving tot rust te brengen. Want dat is hard nodig voor de toekomst. Zo’n verandering is echter verre van eenvoudig. Het vraagt om een lange adem én om samenwerking tussen overheid, maatschappelijke organisaties, bedrijven en burgers. Alleen met elkaar kun je op de rem trappen en zorgen voor een meer ontspannen samenleving, aldus dit rapport.

Wat mij betreft kan de kerk met haar vieringen en activiteiten een goede bijdrage leveren aan een stukje rust in een dolgedraaide maatschappij. Immers de kerk zorgt voor verbondenheid tegenover het alomtegenwoordige individualisme. In de kerk mag je je zelf zijn en word je niet afgerekend op je prestaties. De kerk is een plek van verstilling in plaats van versnelling. In de kerk klinkt de boodschap van Jezus: ‘Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

Kortom de kerk als een ruimte van rust te midden van een hypernerveuze samenleving.