MEDITATIE BLOEIEN IN HET DONKER
MEDITATIE BLOEIEN IN HET DONKER
Bloeien in het donker
In de tuin van mijn buurman bloeien weer voorjaarsbloemen. Dat gebeurt in meer tuinen zult u denken! Toch is het bijzonder, want vorig jaar was zijn tuin kaal en leeg. Mijn buurman is na een lang huwelijk gescheiden. Als buurvrouw zijnde kwam zijn verhaal dichtbij, want je ziet hoe een mens moet omgaan met eindigheid die ons allen in het leven kan overkomen. Een scheiding, een baan, het verlies van gezondheid of een kerk die niet meer zo is, zoals vroeger. Leegte en afwezigheid volgen dan, dat is beangstigend. Vaak wil je je vasthouden aan een bestaan wat er doodeenvoudig niet meer is en ook nooit meer terugkomt. Als mens hebben we een aangeboren neiging om ons te verzetten tegen verdriet. Nemen we wel tijd om te treuren? Henri Nouwen schrijft dat hij na de dood van zijn moeder geen traan had gelaten. Zijn drukke leven hield hem zo in de greep dat hij niet de kans kreeg om de meeste persoonlijke, intieme gebeurtenis ten volle te ervaren (Bidden in de nacht, Tish Warren, 2020, p. 53).
Vandaar dat Nouwen één van zijn artikelen begint met de volgende woorden: Rouw mensen, rouw. Laat de pijn komen in je hart en laat het losbarsten met snikken en gehuil. Rouw om het verlies van een echtgenoot, om de afwezigheid van een tedere aanraking, het verlies van gezondheid, om de onverschilligheid van mensen. Huil om vrijheid en verlossing en vertrouw dat je tranen je ogen zullen laten zien dat het Koninkrijk nabij is (Ronald Rolheiser, 1998).
Deze woorden zijn profetisch, omdat het misschien wel de grootste spirituele en psychologische uitdaging is voor ons, om over onze verliezen te rouwen. De onrechtvaardigheid van het leven, onze dromen die niet uitgekomen zijn.
Mijn buurman had er een jaar over heen laten gaan, voordat zijn tuin weer in volle bloei stond. Afgelopen najaar zag ik hem voor het eerst weer op zijn knieën bollen planten. Het deed me denken aan de tekst van de graankorrel (Johannes 12: 24). Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het een graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht. Met dit beeld kan ik uit de voeten; we verliezen dingen in ons leven, maar we kunnen nieuwe kracht ontdekken.
Het gaat hierbij om acceptatie dat iets voorbij is en je er niet tegen beter weten in aan kan blijven vastklampen. Het is iets dat we dagelijks ondergaan op allerlei gebieden in ons leven. Woorden van Jezus sluiten hierbij aan, Hij zei tegen Maria als ze Hem bij het graf ontmoet: “Houd me niet vast” (Johannes 20:11-18). Welke reden zou er achter de terughoudendheid van Jezus liggen? Maria van Magdala zou het misschien als volgt uitgelegd hebben: “But I know that... if I cling , you cannot ascend and I will be left clinging to your former self, unable to receive your present spirit”.
Het Geheim van Pasen, is als het geheim van het leven. Nadat we een soort dood hebben ondergaan, kunnen we een nieuw leven of levenskracht ontvangen (Ronald Rolheiser 1998).
|