MEDITATIE: STILTE MEDITATIE: STILTE

Veertigdagentijd 2025: Stilte                                                                                  Door ds. Pier Prins

In het ziekenhuis waar ik lang als geestelijke verzorger gewerkt heb, bevindt zich een stiltecentrum. De naam zegt het al: het is een ruimte waar het stil is. Je kunt er gaan zitten, voor je uit staren, je gedachten laten gaan, voor jezelf een gebed uitspreken, een tekst lezen, een kaarsje aansteken of een intentie schijven in een boek.

In onze samenleving hebben we steeds minder “stiltecentra”. Kloosters en kerken verdwijnen. Natuurgebieden en open ruimtes staan onder druk. Ons land wordt meer en meer volgestouwd en volgebouwd. Dat is nodig met de enorme vraag naar woningen en gebouwen maar die vraag staat wel op gespannen voet met stilte en rust. Aan rust en stilte blijft behoefte. Want we kunnen niet permanent blootstaan aan prikkels, lawaai, stemmen en drukte. We hebben stilte en rust nodig voor onze ziel. Om dichter bij onszelf te komen. En iets van God te ervaren.

Een monnik leefde teruggetrokken in een klooster. Hem werd de vraag gesteld: wat is de zin van jouw leven in stilte een eenzaamheid? De monnik was juist bezig water te putten. Hij wenkte de vraagsteller dichterbij te komen en zei: “Kijk eens in de put. Wat zie je daar?”

Ze keek de diepte in maar zag helemaal niets. Even later zei de monnik: “Kijk nog eens naar beneden”. Opnieuw boog ze zich over de rand. “Wat zie je nu”, vroeg hij. “Nu zie ik mezelf”, was haar antwoord. Dat is de kracht van stilte, legde de monnik uit. Ik was water aan het putten en daarom was het water onrustig. Nu het water weer rustig geworden is, zie je je eigen weerspiegeling. Dat is de ervaring van de stilte: je ziet jezelf en je hoort de ander.

Als je in jezelf tot rust gekomen bent, zie je niet alleen de wereld als nieuw, maar ook God.

Graag wens ik u goede en zinvolle stiltemomenten toe in deze veertigdagentijd.
terug