MEDITATIE MEDITATIE
Door Siebe Sijtsema
Schelp
Oorschelpen zijn, net als vingerafdrukken, uniek en dus kunnen ze gebruikt worden om de identiteit van mensen vast te stellen. Maar ze spelen natuurlijk vooral de hoofdrol in het opvangen van geluiden. De plooien filteren de tonen waardoor niet elk geluid even oorverdovend is maar wij een selectief gehoor hebben. Trouwens, niet de grootte maar de plooibaarheid van de oorschelpen bepalen wat we horen of niet horen.

Evenals oorschelpen, hebben ook zeeschelpen plooien, ontstaan door de golfbewegingen van het water. En zelfs al heb je de schelpjes op het droge, dan nog kun je er de zee in horen ruisen.  Hoewel, dat laatste is natuurlijk niet waar. Door een schelp tegen je oor te drukken, vorm je een soort akoestische ruimte die sommige geluiden van buiten filtert en andere versterkt. Daardoor ontstaat er een ‘ruisen’ dat je met enige fantasie kunt uitleggen als het ruisen van de zee. Je hoort dus eigenlijk wat je denkt te horen.


Wat ruist er eigenlijk in onze schelpen?
In wat wij horen, spelen de plooien in ons leven een hoofdrol;
een plooibaar mens vindt een ander gehoor dan wie strak in zijn vel zit;
wie uit de diepte van de levenszee komt, hoort anders dan wie aan de oppervlakte drijft.
We horen nogal eens wat we denken te horen.

Hoe verstaan we elkaar?  In onze relaties, onze samenleving, onze gemeente? Horen we wat we zelf willen horen of hebben we echt een open oor voor elkaar?  Dat laatste is te hopen want elkaar verstaan begint bij beter horen.

Wat horen wij in onze schelpen?
Hopelijk het ruisen van de zee van Liefde, de tonen uit de hoogte, de Stem van de overkant
want als die Stem gehoor vindt, ruist de aarde van vrede en liefde

 
terug